Σαββατιάτικα...

Η Λευκωσία απόψε είχε μια αλλιώτικη κινητικότητα. Περισσότερο φως, ήχο, χρώμα, πρόσωπα. Κι ήταν ενδιαφέρον όλο αυτό. Από πολλές απόψεις.
Η Λευκωσία απόψε γιόρτασε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου , αφού ο ΑΠΟΕΛ ήταν η ομάδα που ευτύχησε να είναι πρωταθλήτρια. Δικαιωματικά από όσα λένε όσοι ξέρουν από ποδόσφαιρο. Δικαιωματικές και οι χαρές και τα φώτα και τα χρώματα.

Έκανα μια βόλτα απόψε. Θέλησα να φωτογραφήσω το σκηνικό, την αίσθηση της πόλης μέσα στη διαφορετικότητα της βραδιάς. Μέσα από μια αποτύπωση που είχε δυό πρόσωπα. Το προφίλ της χαράς και το προφίλ της θλίψης. Η χαρά οφειλόμενη στην νικήτρια ομάδα. Η θλίψη οφειλόμενη στην πόλη που σωπαίνει τόσες άλλες μέρες, μπροστά σε τόσο πολλά γεγονότα που τρέχουν.

Ο πληθυσμός που συνάντησα απόψε είναι τόσο αόρατος απέναντι σε μια πραγματικότητα που τρέχει. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ταυτότητα των φιλάθλων (άλλωστε κι εγώ ΑΠΟΕΛ είμαι). Όποιοι φίλαθλοι και νάταν , η ίδια θλίψη θα φούντωνε. Θλίψη για την απουσία στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Για την απουσία στα πολιτικά πεπραγμένα. Για την απουσία στα εθνικά ελλείμματα. Για την απουσία στο κτίσιμο της κάθε επόμενης μέρας. Αισθάνομαι πως το αύριο φτιάχνεται μόνο του σ αυτή τη χώρα, ή στην "καλύτερη" περίπτωση, φτιάχνεται στην απουσία των πολιτών - με την έγκριση τους βέβαια.

Κι εδώ έρχεται αδισώπητο ένα χιλιοειπωμένο ερώτημα: που πάμε; Τελοσπάντων που θέλουμε να πάμε; Με πατρίδα ή χωρίς επιζητάμε το μέλλον; Με ιστορία ή χωρίς καταγράφουμε τα χρονολόγια; Ακούγομαι γραφική και το σιχαίνομαι, αλλά είναι τόσο ορατή η ανοχή και η ενοχή μας! Είμαστε φταίχτες για την μοίρα της πόλης μας. Είμαστε συνένοχοι για τα όρια που σέρνεται το εθνικό μας ζήτημα. Είμαστε υπαίτιοι για όσα μας κτυπάνε την πόρτα.

Αναζητώ τους λόγους σ ενα ανοιχτό προβληματισμό. Αναζητώ δρόμους να ανοίξουμε δημόσιους διαλόγους, ΄και λίγο πιο έξω από τα μπλοκς μας. Στους δρόμους, στα γραφεία, στις καφετέριες, στα μπαράκια.

Σε όλη την μλποκόσφαιρα αναπτύσσεται ένας πολύ δυναμικός πολιτισμός. Σε μικρά θέατρα το ίδιο. Σε ερευνητικά κέντρα ακόμη πιο πολύ. Σε σπίτια και μικρές παρέες ζωντανεύουν ζηλευτές συζητήσεις. Ελάχιστα όμως από όλα αυτά δεν αναπτύσσονται ευρύτερα. Ελάχιστα δημιουργούν τάσεις, θέσεις, αντιδράσεις ή αντιστάσεις. Λες και είμαστε υποχρεωμένοι να μεγαλώνουμε στον μικρόκοσμο της σιωπής μας. Ας πει κάποιος μια κουβέντα φωναχτά! Τι στο καλό , όλα σύμφωνα μας βρίσκουν; Ας κοιταχτούμε, πόσοι από μας αρέσκονται σ' αυτό το φιάσκο που λέγεται "συγκυβέρνηση"; Πόσοι από εμάς έχουν αποδεχτεί αυτού του είδους "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση"; Πόσοι από εμάς είμαστε ΟΚ με το βιωτικό μας επίπεδο; Πόσοι από εμάς είναι ΟΚ με τον πολιτισμό που συναντούν στις συναλλαγές τους στον δημόσιο τομέα;

Κι όμως για τίποτα από όλα αυτά δεν μαζικοποιήσαμε τις απόψεις μας. Δεν βγήκαμε στους δρόμους. Σωπάσαμε! Ακολουθούμε την "μοίρα" βολεύοντας μια χαρά τα κατεστημένα που συνειδητά ή ασυνείδητα δημιουργούμε.

Και για να μην παρεξηγηθώ...είμαι κι εγώ μέρος αυτής της "κοινωνικής σιωπής". Μέρος του ίδιου βολεμένου συστήματος που ταυτόχρονα με ενοχλεί ,αλλά συνυγορώ στην επέκταση του. Δεν έχω να προτείνω κάποια λύση. Δεν ξέρω αν έχω τα κότσια να ξεχωρίσω απ τις γραμμές της "ισορροπημένης" βολής μου. Απλά κάτι Σάββατα σαν κι αυτό σκέφτομαι πως θάθελα νάχα τον πολιτισμό που ονειρεύτηκα στα είκοσι και να βγω ξανά στους δρόμους γράφοντας συνθήματα στους τοίχους για όσα αφήσαμε να μας προσπεράσουν. Θάθελα να πως δυό λόγια για την άθλια παιδεία, για τον Υπουργό Οικονομικών που μας δουλεύει, για την Αστυνομία που κατάντησε η περιπτερού της γειτονιάς, για την Δήμαρχο Λευκωσίας που είναι γνωστή μου, αλλά δεν της είπα ακόμη ότι τα έκανε μαντάρα, για την δίκαιη κοινωνία του Χριστόφια που κατάντησε η πιο γνήσια κυπριακή πατάτα, για τον Υπουργό Παιδείας και το φοβιστικό ανέκφραστο λόγο και έργο του, για ένα σωρό ρουφιανιές που χαιδεύουν τα αυτιά μας.

Ωστόσο, επειδή είμαι κι εγώ σαν και σας, που τα λέω από μέσα μου, Σαββατιάτικα πληκτρολογώ την αυτοκριτική μου και αρκούμαι σε μια ευχή που στέλνω στους Αποελίστες. Να βρούν το κουράγιο, μέσα απ τα πανηγύρια τους, να πουν μια κουβέντα παραπάνω στον διπλανό τους, για κείνο το "κάτι" που θέλουν να αλλάξουν στο σήμερα τους. Να βγάλουν μια φωνή παραπάνω και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Κι αυτοί, κι οι Ομονοιάτες και όποιοι άλλοι συναντιούνται σε χιλιάδες. Κι ίσως έτσι ξυπνήσουμε κι εμείς, οι άστεγοι από ψυχή και τόλμη, και βγούμε μια μέρα ξανά στους δρόμους για να πούμε ΟΧΙ σε όλα τα κουτσουρεμένα ΝΑΙ της "δίκαιης" κοινωνίας που συνυπάρχουμε!


Υ.Γ: το χειρόγραφο είναι αφιερωμένο στους φίλους που σιωπηρά κτυπάμε τα κεφάλια μας με αναλύσεις, νομίζοντας πως έτσι εκτονώνουμε την αντίδραση μας. Ξυπνάτε ρε...συνένοχοι είμαστε σ'αυτό το ρεζιλίκι!