Διανύουμε την εποχή της εύφορης δημοκρατίας. Είμαστε πρωταγωνιστές σε μια θυελλώδη επικαιρότητα, που έχει την ικανότητα να αφομοιώνει σθεναρά τον θόρυβο της κοινωνικής ενοχής. Είμαστε ταυτόχρονα θεατές της ίδιας αυτής πραγματικότητας και έχουμε την ικανότητα, ηθελημένα ή άθελα μας να χειροκροτάμε την υποταγή των αξιών μας.

Μοιάζουμε νάμαστε αστείοι σε μια βιτρίνα από σύγχρονο ντεκόρ! Ξέρουμε όλοι καλά πόσο εύθραυστο είναι το έργο που παίζεται γύρω μας και η μόνη διαμαρτυρία που καταθέτουμε είναι μια αλαφροίσκιωτη μουρμούρα στα πηγαδάκια μας. Στην Λευκωσία του 2007, με την διεθνή πραγματικότητα να σημαδεύει συνειδητά την εθνική καταβολή μας, βιώνουμε απελπιστικά αδέξια την κρίση της συνείδησης μας. Ως πολίτες! Ως άνθρωποι! Ως επιστήμονες. Ως όλα αυτά που κάποια στιγμή θελήσαμε να συστηθούμε.

Κοιτάξτε γύρω! είναι τόσο ορατή η αλλοίωση όσων εως τώρα πιστέψαμε! Όλοι μας, από όπου κι αν ερχόμαστε. Η αριστερά εγκατέλειψε την αντιεξουσία και μας προέκυψε υπέρμαχος του βελτιωμένου καπιταλισμού. Η δεξιά προσπέρασε το εθνικό της φρόνημα και κινείται στον παράλληλο της ελληνοτουρκικής φιλίας. Το κέντρο συνεχίζει να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του αναζητώντας ιδεολογία και οι σοσιαλιστές περιφέρονται αμήχανα στα σαλόνια της εξουσίας.

Τι ανόητο μπέρδεμα! Μια σταλιά τόπος και αναζητάμε μια σκιά για να κρυφτούμε. Κι όλα αυτά για να γίνουμε αρκούντως αρεστοί σε μια χούφτα ξένους, που εκ της θέσεως τους μας έπεισαν πως προμοτάρουν καλά τα συμφέροντα μας!

φτου μας!


Υ.Γ:...οι μαρμελάδες είναι το φετίχ μου από παιδί, εξού και η αφιέρωση στον τίτλο. Οι γλωσσικές μαρμελάδες είναι κάτι σαν αντίγραφο του κλασικού..."εν αρχή ην ο λόγος".